Aŭtoro: Hugo De Cooman

Ne ĉiam necesis la veno de sanktulo por inspiri nin. En la lerneja periodo ni kompreneble ankaŭ hejme ludis la lernejajn ludetojn. Sur la kahelita korteto antaŭ la kuirejo ni krete desegnis la ludliniojn kaj ofte dum semajnoj daŭris la saltado kun aŭ sen ligna bloketo.

Sed kiam pluvis kaj ne plu eblis iri eksteren, ni faldis aviadiletojn en la kuirejo.

Ekzistis diversaj modeloj, sed la plej simplaj estis la plej bonaj. Ili povis flugi de la malgranda al la granda kuirejo. Kompreneble la defio estis flugigi ilin kiel eble plej malproksimen.

La paperaj boatetoj taŭgis por ludi ekstere dum somero, kiam la vetero estis varma kaj panjo metis kuvon da akvo en la korto. Sed la paperaj boatoj iom tro rapide subakviĝis.

Ni do transiris al lignaj boatetoj kaj ĉio, kio proksimume similis boaton, taŭgis. Ni eĉ faris ŝipeton kun masto kaj papera velo.

Ni blovis ĝin trans la kuvon. Ĉar ĝi ĉiam renversiĝis, ni aldonis kontraŭpezilon per najlo el la ilarujo de paĉjo. Per multaj el tiuj memfaritaj ludiloj ni kolektis spertojn por la posta vivo. Ni lernis pensi kaj serĉi solvojn. Propra sperto estas la taŭga lernilo. Jen malnova diraĵo: sperto estas la plej bona lernejo. 

Kvankam domenludo fakte estas bona ludo, ni ludis ĝin nur tiam, kiam niaj onklinoj ĉeestis. Ni ankaŭ uzis ludilojn por aliaj celoj ol tiuj, kiujn intencis de la projektintoj.

Kartoj taŭgis por fari laŭeble plej altan turon. Sed ja preskaŭ ĉiam okazis, ke iu piedfrapis kontraŭ tablopiedon, pro kio ekestis kvereletoj kaj multa bruo. La domenludaj bretetoj taŭgis al simila celo, turkonstrui kaj faligi.