Ĉiu ludanto havis en sia poŝo kelkajn kuprajn cendojn (jam delonge ne plu validaj moneroj). Oni krete desegnis du liniojn kaj starante antaŭ la unua linio ĉiu laŭvice devis ĵeti certan nombron da cendoj al la cellinio. Cendo sur la linio gajnis, sed oni devis atendi la finon, ĉar alia ulo povis ankoraŭ “forpafi” onian cendon de sur la linio. Gajnanto estis tiu kun la plimulto da cendoj sur la cellinio. Se nenies cendo kuŝis sur la linio, la plej proksima ĉe la linio gajnis. La distanco estis mezurata per pajleto. Alternativa ludo estis tiu, en kiu oni metis la cendojn sur korkan ŝtopilon. Per pli dika ĵetdisketo oni provis trafi la cendojn. Kiu trafis la cendojn kaj havis sian ĵetdiskon plej proksima al la cendoj, gajnis tiujn cendojn. Sed hejme tiu ludo estis malpermesita por ni.