Printempe post kelkaj varmveteraj tagoj aperis majskaraboj. En tiu periodo ĉiu knabo havis alumetskatoleton en sia pantalonpoŝo. Ni distingis diversajn specojn: muelistojn aŭ melkistojn laŭ la grado de grizeco. Ni plurfoje frumatene iris kapti “predikantojn”. Precipe apud la heĝoj aŭ tilioj eblis trovi ilin. Necesis rapidi, ĉar post sunleviĝo la kaptoŝancoj nuliĝis. Ankaŭ eblis kapti ilin vespere. Kiam lumis la lampo, ili direktiĝis al la lumo kaj koliziis kontraŭ la fenestroj. Sufiĉis malfermi la fenestron kaj simple preni ilin, ĉar ili restis iom konfuzitaj. Paĉjo tiamaniere kaptis multajn majskarabojn por ni.
Ni metis ilin en malplenan alumetskatoleton kun kelkaj folietoj kiel nutraĵo kaj metis ilin en nian varmetan poŝon. Multaj dommastrinoj en tiu periodo vane serĉis siajn bobenetojn da kudrofadeno, ĉar en tiu periodo tiuj estis parto de la ludilaro. Per nodeto la fadeno estis fiksata je unu el la malantaŭaj kruretoj; la besteto estis metata sur la mandorson kaj jen, subite ĝi levis la antaŭajn malmolajn flugilojn kaj ekflugis supren. La gajnanto estis tiu, kies “predikanto” restis plej longe en la aero.