En nia tempo pilkoj plejofte konsistis el kaŭĉukŝaŭmo, tre rezista. Ĝi difektiĝis nur, kiam la hundo, ludante per ĝi, elŝiris pecojn per siaj dentoj. Sed eĉ tiam ni ankoraŭ piedludis per ĝi. La celo estis la dumetra spaco inter du pirarboj. Ĉio iris glate, ĝis trafo okazis, kiu siavice estigis malpacon. Laŭte oni serĉis pravigon ĉe panjo aŭ paĉjo, sekve de kio la pilko simple estis metata supre sur la ŝrankon kaj finiĝis la ludeto. Por distri nin, oni petis nin iri al butiko aĉeti ion kaj ĉe nia reveno ĉiu malpaco estis jam forgesita.