Er waren ook andere seizoensgebonden spelen zoals marbelspel (knikkeren). Wij hadden verschillende soorten marbels: de eenvoudigste waren deze van gebakken aarde in verschillende doffe kleuren, maar waar als ge er te hard met een glazen schieter tegen aanschoot, vielen er soms stukken af. Die marbels moesten in een getekend rondeken liggen. Iedereen die meedeed legde er een gelijk aantal in. Dan werd afgepot om te zien wie er mocht beginnen. Vanaf de meet (lijn) moest ge dan met de dikkere glazen marbels de kleine marbels uit dat rondeke schieten. Er waren kereltjes bij die daar zeer goed mee weg konden en den anderen zijn beste schieters konden afspelen. Want telkens dat ge er een uit het rondje schoot was die van u. Wee, als uwen schieter in dat rondeke bleef, dan moest die blijven liggen en was het een beste doelwit voor de tegenpartij. Er waren daar ook verschillende varianten op.
In de plaats van glazen marbels hadden we ook de ‘boeleketten’ dat waren witte gebakken stenen bollen van zo ‘n twee centimeter dik. Maar dat was dan meer voor de groteren. Er werd eerst een klein bolleken ge-gooid en dan moest men zijn boeleket zo dicht mogelijk erbij gooien.Elk had minstens twee boeleketten. Maar men mocht ook deze van den anderen weg ketsen en daar ging soms geweld mee te pas. Afmeten van de dichtstbijzijnde ging soms met een schoenmaat of twee in de lengte of in de breedte, of met een koordeken. De dichtste had gewonnen
Er werd daar zeer hard mee gegooid en ‘amai’ dat venster dat in de weg stond.