Auteur: wp_admin

Een ander spelleken uit die tijd was ‘kasjkasj’.  Eerst uitleggen hoe het ineen zit. Elk had een stok van zo een halve meter, een dikken duim dik,  van voor en van achter een beetje afgerond en geschild met ons zakmes. De kasj was een stuk stok die langs beide zijden aangescherpt was.  Die werd gelegd met een punt over een klein putje.
Als ge nu op die punt met uwen stok slaat, springt deze omhoog .
En als ge handig waart kondt ge er een lap op geven dat hij meters ver wegvloog. De kunst was nu  zo ver mogelijk te komen, ofwel een zeker doel te treffen.  Er waren ook verschillende varianten. De afstand naar het doel dan werd afgemeten met de stok van een speler.

Een van de meest gewaardeerde vermaken was, met de zelfgemaakte karrekens, koers houden op een van de vele bergskens af. Hoewel we ze een naam van karreken gaven was het heel eenvoudig een planksken met vier geïmproviseerde wieltjes. Van het moment dat het maar reed, zagen we daarin een wagentje. We hadden geluk dat papa nogal eens naar het voddenkot ging. Telkens had hij toch iets mee ofwel voor hem of voor de kinders. Zo heeft hij een keer een helen hoop wieltjes meegebracht. Het waren geleiderwieltjes, die van de ijzeren weg  kwamen, en bij vervanging zo bij de voddenman lagen . Daar kwam zelfs een kapot fietsje vandaan ,dat ,na onder papa’s handen te zijn gepasseerd , er als nieuw uitzag , en ‘t heeft nog jaren meegegaan.
Met die wielkens hebben we veel karrekens gemaakt,  maar voor de planksken daar hebben we veel moeten voor zagen,  tot mama aan papa zei –“ Alé, toe, zaagt daar eens een paar plankskens. Als hij dat gedaan had, heeft hij er dan ook maar de wieltjes aan gevezen. Met een gaatje, voor een koordje, was het een beste speelgoed. Nu konden we onze fantasie laten gaan. Er werd zelf aarde mee vervoerd en stenen, en brrrr was niet uit de lucht,  want de camions moesten veel lawaai maken om vooruit te komen.
Toen we groter waren hebben we er zelfs met drie wielen gemaakt die ge kondt besturen en op zitten als ’t bergaf was.

 

Een van de aardigste koersen, die we toen gehouden hebben, was de slakkenkoers. Op mama haar wasplank, die aan de achterdeur stond om te drogen, hadden we enkele huisjesslakken onderaan op een rijtje gezet.
Na een poosje kwamen ze, alsof ze afgesproken hadden, uit hun schelp, staken hun tentakels uit en begonnen te kruipen. Natuurlijk wilden ze niet allemaal naar boven, en moesten we hen met een twijgje in de goede richting sturen. Het duurde een hele tijd, tot er dan toch  enige de goede baan op waren, en dan was het van wachten. En roepen werd er gedaan, als er enen niet meer verder wou. En ’t ergst van al was, als ge ze wildet aanporren, ze weer een tijdje goed ineengetrokken bleven zitten. Het heeft een helen namiddag geduurd, voor ze veertig centimeter afgelegd hadden. Deze van onzen Albert heeft het dan gehaald van deze van Lieven. De mijnen is nooit aangekomen;  hij wou altijd weer naar beneden. En leute dat we hadden, en lawaai dat er dan was, als er enen een beetje voorsprong had. ’t Was laat in den avond, als mama haar plank weerkreeg. Papa had er de beestjes moeten afhalen,  want zij kon het niet over haar hart krijgen, ze zo bruut op het gras af te schudden.

In zo een groten hof was het niet moeilijk u goed te verstoppen. Er waren altijd dikke bomen en struiken waar ge achter kondt. Zo is onzen Albert eens tot in de kruin van de dikke linde gekropen. En hij was niet te vinden, tot hij zich zelf verraden had door te roepen.
Als we wat beweging nodig hadden speelden we ook verstoppertje in huis.  En dan gingen de kleerkasten open en werd er onder de tafel gekropen en achter de gordijnen tot ze zich zelf verraadden met hun gegiechel.

Goede houtsoorten voor een boog hadden we in de tuin voldoende staan. Met de snoeischaar werd dan een geschikte tak afgeknipt en van zijn schors ontdaan. In een baksken in het waskot staken altijd verschillende soorten koorden. Na zoeken, vonden we wel één, die lang genoeg was. Eerst werd er één kant goed geknoopt, zó, dat de koord niet meer kon verschuiven, en dan, voor de rest moesten we minstens met twee zijn, om dan den boog te buigen en de koorde sterk vast te knopen. De beste koorden waren de storekoorden (geweven koord), omdat die niet uitrafelden. De pijlen knipten we uit de jonge scheuten van sommige struiken. Maar we moesten eerst aan mama vragen, welke we mochten hebben, want er waren ook bloemen bij. Achteraan de pijl maakten we een inkeping om beter op de koord te houden en we konden beginnen.  Op de dikke linde werd er dan een roos  getekend met krijt. en op het baantje werd een meet gemaakt. De eerste schoten volgden, en er waren er, die soms eens raak schoten. Maar hoe straffer de boog gespannen was, hoe verder hij schoot. Na zo een voormiddag schieten, waren we het al beu, en volgde er wat geruzie. Het gevolg was dat alle bogen in beslag werden genomen en in de serre belandden. Gedaan voor vandaag.

Als mama aan de naai was, geraakte er soms een bobijntje garen leeg. Daar was het telkens geruzie over, wie het zou krijgen. Dat was een speelstuk in wording. Met ons zakmes, (we waren toen al wat groter) maakten we er op den omtrek inkepingen in. Door het gaatje staken we een elastieksken dat we aan den énen kant vastmaakten, en aan den anderen kant staken we een lange nagel.
Dan was het opwinden tot de rekker tegenwerkte. De tractor werd dan op de grond gezet en hij kroop weg. Hoe meer hij opgewonden was, des te verder rolde hij dan. Als het een goede was werden er dan ook kleine karretjes aan gehangen met een stuk ijzerdraad over de verdunning. Nu werd overal gezocht naar nog bobijnen en bij de tanten werd er in alle laden geschoffiert op zoek naar grote tuiten, hoewel de kleine veel rapper bolden.
Als er dan toch een paar waren bij gekomen, werden dan ook koersen ingericht, en buiten het baantje dat licht bergop liep ,was een ideale racebaan.

Een van de geliefde spullen,  die den brave Sint bracht, waren natuurlijk de kleurboeken met de kleurtjes. Hij had zijn gat nog niet gedraaid, of we waren al bezig. Naar de lijntjes, daar keken we nog niet zo goed naar. Dat is pas later gekomen, toen we bij zuster Himelda zaten. In het begin ging alles goed,  maar die punten braken nogal snel af. De scherpers, uit metaal, deden dan hun werk en met een fijn krulletje hout werd er een nieuwe scherpe punt aangedraaid. Na enige weken krompen de lange kleurtjes tot onnozele stompjes en na veel gezaag kwamen er dan toch nieuwe. Er waren ook andere boekskens bij, waar we de stippellijntjes moesten volgen, maar dat was niet zo leuk, en de cijfertjes konden we eerst nog niet lezen. Die boeken bleven in den bak liggen. De puzzelblokken, dat was maar goed voor een paar dagen, en daarna verhuisden ze naar een hoek in de kast in de grote keuken.

Blokkendoosjes om huisjes meet te bouwen trokken wel een beetje aandacht. Tot we het beste ontdekten: een tekening die op een stuk triplex gekleefd was. En bij hetzelfde pak stak een wipzaagsken.  Papa heeft een dag opgeofferd om ons een beetje de knepen te leren. Uren hebben we zitten zagen, maar… nu was het werkelijk zagen.
Aanvankelijk hebben we veel zaagskens gebroken,  maar stilaan werden we handiger en de volgende Klaasdag kon de Sint gerust enkele nieuwe plannetjes geven. Maar hij moest er wel genoeg zaagskens bij doen.
Maar ook daar  ging stilaan de nieuwigheid af,  en toen  kwam de eerste meccano binnen. Het was bij ons dan een echt atelier met al die vijskens en moeren. ’t Ergst van al was dat die gaatjes niet altijd stonden waar wij ze wilden. Dat was nu eens echt jongensspeelgoed.