De nieuwjaar was altijd eenzelfde routine. Opstaan, uw vers hemd dat mama had gereed gelegd aantrekken, en uw schoon zondagskostuum aantrekken. En half uitgeslapen en al geeuwend een “gelukkig nieuwjaar“ wensen. Ook mama was nog een beetje uit haar lood. ’s Middags was het een eenvoudig etentje, want deze namiddag moesten we bij bompapa onze nieuwjaar gaan wensen. Een ongezellige bedoening met al die grote mensen, waarvan ge u niet mocht verzetten of met iets spelen en die nooit eens naar u wilden luisteren. Alleen bij ons mama en papa mochten we iets vragen en dan was het nog van “houdt u ne keer stil” en “zijt braaf! “. Als de koffie en taart van de groten op was moesten we onzen nieuwjaarsbrief aflezen en o wee als ge bleeft haperen. Van mijn peter kreeg ik dan een geldbriefje toegestopt en het was al van:-“ de volgende”
Nee gezellig was het voor ons niet. Ge kondt niets doen dan maar staan te staan, stoelen waren er niet genoeg en dan waren er altijd die voorkropen. Opgelucht konden we snel naar huis in ons geliefkoosde keuken en er ravotten.