Kiam panjo kudris, okazis foje, ke bobeno malpleniĝis. Ĉiam ekestis kvereletoj, pri kiu ricevos ĝin.
Ĝi iĝis estonta ludilo. Per nia poŝtranĉilo (ni tiam estis iom pli aĝaj) ni faris entranĉaĵojn en ĝin. Tra la truo ni pasigis kaŭĉukan ringeton, kiun ni fiksis je unu flanko. Je la alia flanko ni metis longan najlon.
Tiam ni streĉis la ringeton, ĝis ĝi ekrezistis. La traktoro estis metata sur la grundon , kie ĝi forgrimpis. Ju pli oni estis streĉinta ĝin, des pli foren ĝi grimpis. Kiam ĝi estis taŭga, ni alkroĉis ĉaretojn per fera drato trans la mallarĝaĵo. De tiam ni ĉie serĉis pliajn bobenetojn kaj ĉe la onklinoj ni traserĉetis ĉiujn tirkestoj, por trovi pli grandajn bobenojn, kvankam la pli malgrandaj grimpis pli rapide.
Kiam ni finfine estis akirintaj iom pli da ili, ni organizis konkursojn. Ekstere sur la vojeto, kiu iom deklivis, estis ideala vetkurejo.