Ni sentis ĝian alproksimiĝon ĉiujare, ĉirkaŭ Pasko, iom antaŭe aŭ poste, sed ĝi certe venis. Tiam oni sentis elektron en la aero. Ĵulja, la lavistino, venis kelkajn tagojn antaŭe por priparoli la farotaĵojn. Kaj jen, je iu lundo komenciĝis la “granda purigado”.
Je la unua tago la domo ŝajnis nudigata, ĉar ĉiuj kurtenoj estis deprenataj de antaŭ la fenestroj. Oni metis ilin en marmiton, kiun oni varmigis. La kurtenoj estis singarde permane traktataj, blankigataj kaj gladetataj. Ili estis el malpeza katuno, kiu bezonis multan zorgon, ĉar ĝi iĝis rompiĝema pro la efiko de la lumo.
La pezaj kurtenegoj de la salono estis funde batpurigataj kaj brosataj kaj baldaŭ rependigataj je la lignaj stangoj super la fenestroj.
De supre en la subtegmento ĝis malsupre en la kelo ĉio estis forigata de sia loko. Oni komencis tute supre, traktis ĉambron post ĉambro, eĉ la lukoj el la tiam ankoraŭ ne uzata mansardo kaj subtegmento kvazaŭ noviĝis. Oni malavare aldonis vinagron al la akvo por purigi la malpurajn vitrojn. La tapetoj estis frotataj per nova mola broso por forigi la araneaĵojn. Oni eligis la malnovajn vestaĵojn el la malnova malgranda vestoŝranko, senpolvigis kaj rependigis ilin. Kelkaj cidonioj donis bonan odoron. Kiam ĉambro estis fintraktita, ĝi estis aspergata per lavendakvo, onidire kontraŭ muŝoj, sed precipe por forigi la mucidan odoron de neuzata ĉambro.
En la mansardo la fenestroj estis purigataj kaj mortintaj muŝoj forigataj. Freŝlavitaj litotukoj estis metataj sur la litojn kaj la litkovriloj estis forte elŝutataj kaj aerumataj antaŭ la fenestro. La planko estis viŝata per sapakvo kaj sekve enkaŭstikata. En la subtegmento ĉio estis senpolvigata kaj remetata sur sia loko ĝis la venonta jaro. La dormoĉambroj estis intense aerumataj kaj la matracoj estis deprenataj de la litoj kaj aerumataj antaŭ la fenestroj. Oni ankaŭ kontrolis, ĉu la matraco ne bezonis batadon. Kelkfoje oni ankaŭ eligis la risortujojn por forigi la lanflokojn kaj la polvon el ilia interno. Ni tiam devis dormi sur la planko en la mansardo.
Fakte tio estis amuza travivaĵo, inaŭgurata per kapkusena batalo. Post kolera vokado de malsupre ĉio baldaŭ trankviliĝis.
La postan tagon la litoj estis denove muntataj kaj aspektis tute novaj.
La vestoŝrankoj estis malplenigataj kaj la enhavo estis kontrolata. La kostumoj estis aerumataj kaj la kontraŭtineaj buletoj estis renovigataj. Tio, kio iĝis tro malgranda aŭ estis eluzita, estis metata en apartan sakon. La vintraj litkovriloj estis aparte lavataj kaj estis dum pluraj tagoj sekigataj en la vitrodomo. Bone falditaj, ili estis aspergataj per lavendakvo. En angulon de la ŝranko oni metis freŝan cidonion pro ties delikata parfumo.
En la salono kaj bela manĝoĉambro ĉi-foje estis multa moviĝo. La lustro estis purigata kaj ĉiu aparta vitra sonorileto estis dekroĉata kaj lavata en lesiveto. La fragila tableto sur siaj sveltaj piedetoj brilis pro la ĵusa enkaŭstikado … kiel je la antaŭa jaro. La foteloj estis batpurigataj kaj brosataj. Pere de longega bastono oni serĉis araneaĵojn ĉe la alta plafono. La felteca tapeto estis frotata per mola broso. La lignaj paneloj ricevis sian porcion da enkaŭstiko, kiu devis sufiĉi por plia jaro. En la verando, kie paĉjo tiutempe ankoraŭ verkis, nur la fenestroj estis lavataj kaj la planko ricevis rapidan traktadon. Sekvis la ŝtuparo malsupren kaj fine la kelo. Ĉiuj ĵeleujoj kaj marmeladujoj estis relokataj kaj sur la murbreto venis freŝaj gazetoj. La ĉiam grizbluan plankon oni ne rajtis forgesi, sed neniel eblis briligi ĝin.
Sekvis la kuirejoj. Ĉiuj potoj kaj patoj estis dekroĉitaj kaj lavataj. Intertempe ni povis kontroli la enhavon. De florsemoj ĝis sendanĝeraj pingloj kaj malnova difektita rozario, ĉe kiu jam de jaroj mankis kvinono, kaj funebraj kartoj apud bildokartoj el misiejoj, ĝis ni akaparis la ŝatatan bluan supujon. En ĝi troviĝis eble ja mil (taksite de niaj infanaj okuloj) malnovaj poŝtkartoj de niaj patroflankaj geonkloj. Ĉiam stariĝis demandoj kaj ĉiufoje venis la sama respondo “mi nun ne havas tempon, sed poste”. Tiu posto ankoraŭ devas veni.
La kupraĵoj estis traktataj per Sidol kaj tiel brilfrotataj, ke oni povis speguliĝi per ili. La multaj stanaj teleroj estis frotataj per blanka sablo por reflekti la malmultan tiean lumon. La globlanterno brilis sur la ŝranko apud la delikataj eburaĵetoj. La tirkestoj estis malplenigataj. La naztukoj, escepte de kelkaj, estis metataj en la lavotaĵujo. En la alia tirkesto troviĝis la paperaĵoj de paĉjo, kiujn neniu rajtis tuŝi.
La bela servico ankaŭ estis elprenata, peco post peco estis lavata en pelveto sur la tablo kaj tuj remetata en sia loko. Ĉi tie ni ne rajtis helpi; ni povis rigardi de la alia flanko de la tablo. La belan damaskan tablotukon oni lasis netuŝita, ĝi estis tro delikata. Nur la malnova cidonio estis anstataŭigata.
Ankaŭ la medikamentŝranko estis kontrolata kaj listeto estis redaktata pri ĉio aĉetenda ĉe la apotekisto.
La malnova vakstolo de la tablo estis anstataŭigata per nova kolora vakstolo.
Eĉ la infanseĝo estis forte brosata.
La tablo estis forŝovata de antaŭ la benko kaj oni ekfrotegis la malmolan kverklignan benkon. Ankaŭ la murbreto estis malplenigata, sed ĉi tie en la potoj ne troveblis io, kio povus interesi nin. Estis rubandoj aŭ elastaĵoj sur kartonetoj kaj buleto da ŝnuretoj kaj kelkaj skatoletoj kun ĉiaj butonoj diversgrandaj kaj diversmodelaj.
La laboro en la granda kuirejo ne daŭris tiom longe, ĉar ĉi tie ĉio estis uzata ĉiutage. Kiam la kuireja ŝranko estis purigata, panjo ĉiufoje trovis ion, kion ŝi jam delonge serĉis kaj ŝi diris “Kiel tio do alvenis ĉi tie?”. Kiel ĉiuj kantaĵoj iam finiĝas, feliĉe ankaŭ la granda purigado finiĝis, ĉar tio jam ektedis nin. La postan semajnon la antaŭa ĝardeno estis traktata kaj baldaŭ estis Pasko.