La sabatoj estis la veraj tagoj por la purigado. La purigado komenciĝis en la malgranda kuirejo. Sur la hejtilo la marmito disponebligis varman akvon. Unue la seĝoj kaj tabloj estis flanken ŝovataj. Sekvis verŝo da brunsapa lesivo sur la plankon. Tiam oni frotis per duone eluzita broso, ĝis ĉie aperis ŝaŭmbobeloj. Sekve oni forlavis la tuton per malvarma akvo. Estis amuze kunlabori kaj brosi ĉion al la defluila truo tra la muron. Komence ankoraŭ ne estis viŝilo, sed de kiam paĉjo estis farinta iun, iĝis pli facile sekigi ĉion. Poste la plankoviŝtuko estis trempata en varman akvon, kaj bone eltordata ĝi sekigis ĉion. Iujn tagojn, kiam la vetero estis pluveca, ŝajnis, kvazaŭ la planko malvolis sekiĝi kaj ĉiam denove malsekiĝadis.
La alia kuirejo ne estis tiel amuza, ĉar tie ne estis tia defluila truo, kaj ĉiu akvo devis esti brosata tra la pordaperturo en la lavejon. Avantaĝo estis, ke ĉi tie ne tiel dense troviĝis mebloj. La koridoro al la ŝtuparo estis frotata per plankoviŝtuko por iom freŝigi ĝin. Ĉe la pordo al la lavejo la plankoviŝtuko estis eltordata kaj metata sur la plankon en la pordaperturo. Envenanto devis tie purigi siajn plandumojn.
Kiam la granda kuirejo estis preta, necesis prepari la manĝaĵon. Se ne postrestis supo de la antaŭa tago, buterlakto estis preparata. Sekvis nokoj kun rosinoj en butersaŭco. Kelkfoje estis makaronoj kun butersaŭco kaj bruna sukero. Kelkajn fojojn panjo preparis frititajn rizbulojn (mi ankoraŭ serĉas la recepton, ĉar ili estis bonegaj). Tiuj estis ne nur bongustaj sed ankaŭ rapide pretaj. Posttagmeze sekvis purigado de la lavejo kaj necesejo. Per la resto de la lesivo la korteto estis iom frotata kaj ĉio estis postlavata per kelkaj siteloj da pluvakvo. Ekstere la viŝilo sola sufiĉis por sekigi.
Se restis ankoraŭ iom da tempo, ankaŭ la vitrodomo estis iom purigata.