Kiam ni ankoraŭ estis tre malgrandaj, la vazaro jam ne plu estis lavata en la bluŝtona lavokuvo, sed en emajlita pelvo.
La malpuraj tasoj kaj teleroj ĉiam estis amasigataj sur la ŝranketon apud la lavokuvo. Apud ili troviĝis la potoj kaj patoj. Oni amasigis ĉion por liberigi lokon por la pelveto. La varma akvo venis el la kaldrono sur la hejtilo. Unue oni metis en la varman akvon kelkajn pecojn da sodo el la kesteto sub la lavokuvo por solviĝi, poste oni aldonis malvarman akvon, ĝis oni povis teni la fingrojn en ĝi. Dum la daŭro de la lavado, la akvo malvarmiĝis kaj oni devis aldoni varman. Okazis pluraj vazarlavadoj en tago. Komence oni ne postgargaris la vazaron. Sed poste oni uzis plian pelveton, en kiun oni metis varmetan akvon. La eterne malseka vazarlava tuko estis eltordata kaj la laboro povis komenciĝi.
Regis deviga sinsekvo: unue la glasaro estis lavata kaj postgargarata, sekvis la argilaj potoj, la teleroj kaj la tasoj, nun estis la vico por kuleroj, forkoj kaj tranĉiloj. La aluminiaj potoj kaj nigraj patoj estis la lastaj.
Ĉio estis metata sur rakon por degutigi. La kuirejaj sekigaj tukoj pendis sur hoketo je la murbreto. Ili estis pure linaj tukoj kun blankaj kaj ruĝaj kvadratetoj. Je angulo estis alkudrita banteto por pendigi ilin.
La plej aĝaj knaboj rajtis sekfroti la vazaron kaj la malpli aĝaj povis formeti ĝin en la malsupran parton de la kuireja ŝranko. La potojn panjo mem frotis per la lavilo kaj ŝi tuj metis ilin en la ĝustajn lokojn super sia kapo, sur la murbretoj.