Paĉjo ĉiam havis bonajn rilatojn kun doktoro Van der Schueren. Tiu, inter la unuaj en la urbo, havis aŭtomobilon. Iun tagon li diris al paĉjo “Nu Jan, ĉu vi volas posedi aŭtomobilon? La mia iĝis tro malgranda por mia familio”. Ĉiuj liaj infanoj estis knabinoj. La aĉeto estis decidata kaj tiel paĉjo akiris sian unuan aŭtomobilon. Estis 1924-modela Citroën, kvarcilindra kabrioleto. Ĝi konsumadis multan benzinon, sed tiutempe tiu ankoraŭ estis malmultekosta.
Mi kredas, ke ĝi jam havis elektran startilon, kaj tio estis granda avantaĝo. Ĝi ankoraŭ bone funkciis kaj eĉ atingis 70 kilometrojn hore, sed kiam ĝi rulis sur pavimaj stratoj oni devis kovri siajn orelojn pro la bruego. La unua veturo, kiun ĝi faris, kondukis nin al Zandbergen.
La hejtileto en la aŭtomobilo
Estis en la periodo, kiam la pomoj maturas. Tial paĉjo estis kunpreninta kelkajn sakojn. Li tre bone sciis la vojon, ĉar li ofte sekvis ĝin per sia motorciklo. Sed alveninte en Grimminge li haltis apud la strato kaj paŝis ĉirkaŭ la aŭtomobilon por kontroli, ĉu eble iu pneŭmatiko estis difektiĝinta. Sed ne, ĉio evidentiĝis en ordo. Li do pluveturis. Tiuj pavimoj restis en nia memoro, kiel la plej malbonaj.
Paĉjo multe ĝuis tiun aŭteton. Li estis konstruinta malgrandan pentrostablon kaj malmuntis la dekstran antaŭan seĝon. Tiel li povis, sidante sur la malantaŭa seĝo, fari siajn pentraĵojn. Poste li ankaŭ enmetis malgrandan hejtilon en ĝi. Tiel estis pli komforte dum la vintro, ĉar tiutempe ankoraŭ ne estis varmigilo en aŭtomobiloj.
Super benzinforneto li estis konstruinta sistemon por reutiligi ĉiun varmon. La malpuran aeron li elirigis per fera tubo tra la tegmento. Kiam li tiam en la kamparo estis pentranta, kamparanoj kaj infanoj venis rigardi “tiun pentriston de sub Oudenberg kun forneto en lia aŭtomobilo”. Sed ĝi ebligis lin pentri multajn belegajn vintrajn pejzaĝojn sidante en varma, kvankam malvasta laborspaco.
